Döndüm...

Sevdiklerimizin elimizden uçup gitmesine engel olmak mümkün olamayabiliyor bazen maalesef. Geçtiğimiz hafta dedemi kaybettik. Tuhaftır, dedemle birlikte, çocukluğumun bir parçası da gitti sanki benden.
Ufak-tefek bi adam olmasına rağmen yaptıkları ve yaşadıklarıyla koca bir dev olmuştu dedem hep gözümde. Ömrünün son dakikalarına kadar mücadele etmeyi sürdürdü, iflas etmiş vücuduna rağmen. Tıpkı, yaşamı boyunca sürdürdüğü sayısının kendisinin de bilmediği diğer mücadeleleri gibi. Fakat, tükendi gitti en sonunda koskoca 87 yıllık koca ömür ve o ömrün sürdüğü küçük ama büyük, yaralı ve yamalı beden...
Umarım, şimdi son durağında huzurlu ve mutludur... Ben yine ara ara evindeki sedire oturur, bildiğim tüm duaları öğreten dedem için okurum yine. Bu kez, o duaları bana büyük bir şevk ve zevkle öğreten dedem için, kendisi için...