Bu Aralar...

Son dönemlerde çok fazla parçaya bölünmüş durumdayım. Özellikle de gebeliğimin ilerleyen haftalarının etkisiyle eskisi kadar hareketli olamamam nedeniyle de yapmak istediğim hiçbirşeye tam olarak kanalize olamıyorum ya da herşeyi tam olarak istediğim gibi yapamıyorum maalesef...

Geçtiğimiz hafta itibariyle de doğum iznine ayrılmış bulunmaktayım. Artık, uzuuuunca bir süre ev kadını-anne modunda olacağım :)) Alışmak zor olacak ama sürecimiz bu şekilde işleyecek. Günler çok çabuk geçiyor ve miniğime kavuşmama 30 gün kaldı. Büyük bir heyecanla bekliyoruz ufaklığımızı :))

Evde yapılması gereken çok işim var, bebiş hazırlıklarımın son sürat devam etmesi gerekiyor, bir de gireceğim sınav derken bu 30 gün, geceli-gündüzlü bana yetmeyecek. Kaldı ki, bu kadar ağırlaşmışken benim özellikle dinlenmem gerekiyordu değil mi? Efenim???

Açıkçası yavaş yavaş paniklemeye başladım; çünkü artık yapmak istediğim şeylerin hiçbirini yetiştiremeyeceğim kaygım had safhada. Özellikle de bugünkü doktor randevumuzun ardından...

Ben 30 gün hesabı yaparken, bizim ufaklık, beklediğimizden erken gelebilirmiş. Doktorum, "valizin hazır olsun, bebiş gelmek isterse hoşgeldin diyeceğiz" cümlesini kurduğundan beri eşimle paniğimiz katlanmış halde şu an... Çok şükür herşey yolunda ama benim adlandıramadığım, ama aslında kasılma olan durum sayesinde bebeğimizle erken tanışma olasılığını da yaşıyoruz şimdilerde.

Elimde zaten kocaman bir yapılacaklar listesi varken ve henüz yarısını bile tamamlayamamışken, bir de bu olasılığın varlığı...

Çok karışığım ben bu aralar çooook...