Anne olunca öğrendim ki; 1-7 Ekim tarihleri arası Emzirme Haftası'ymış. Hafta boyunca hem yazılı hem de görsel basında; ayrıca sosyal medyada emzirme ile ilgili bilgiler veriliyor ve anneler yönlendiriliyor. Takip edebildiğim alanlarda genelde; doğru emzirme, emzirme pozisyonları, emzirmenin anne ve bebeğe faydalarından bahsedildi durdu. Sanırım ben ve Gökçe durumunda olan birçok ikili bir şekilde gözden kaçırılıyor.
Gebeliğimin 7. ayından itibaren, doktorumun önerisiyle göğüslerimi emzirmeye alıştırmak için göğüs ucu kremlerinden kullandım, emzirme ve bebeği tutuşla ilgili yazılar makaleler okudum, uygulama videoları izledim, miniğimi kucağıma almamın ardından emzirmeyi ve o hazzı yaşamayı hayal ettim vsvsvsvs.
Gökçe'nin doğumunun hemen ardından, hastanede görevli emzirme uzmanı, bana uygulamalı olarak emzirme konusunda yardımcı olmak için odamıza geldiğinde, hiç aklıma gelmeyen birşey oldu: Gökçe emmek istemiyordu...
Emzirme uzmanı ile birlikte tam 1,5 saat Gökçe'yi emzirmek için uğraştık ama nafile. Bebeğim açlıktan ağlıyor; fakat aynı zamanda da bir türlü emmiyordu. Uzman bayan daha fazla dayanamadı ve denemeye devam etmemi isteyerek yanımızdan ayrıldı. Daha sonra, benden daha önce doğum yapan bir arkadaşımla denedik ama olmadı. Gökçe bir türlü emmedi.
Hastaneden çıktıktan sonra da emzirme denemelerinden hiç vazgeçmedim. Hiç gerek olmamasına rağmen silikon meme ucu aldım, gece uyurken emzirmeye çalıştım, kaşıkla mama yedirerek biberonla beslememeye özen gösterdim, değişik pozisyonlarda emzirmek için uğraştım, göğüs ucuna süt sürerek tadını almasını ve emmeye alışmasını sağlamaya çalıştım, damağına parmağımla hafifçe bastırarak emme refleksini uyarmaya çalıştım... I-ıh! Gökçe bir türlü emmedi.
Özellikle de lohusalık dönemimde Gökçe'nin emmemesi beni müthiş derecede yaraladı ve yıprattı. Herşeyden önce; daha önce çevremde ne duyduğum ne de gördüğüm bir olaydı bebeğin annesini emmemesi. Zihnimize kazınmıştır hep o sahne: Bebek doğar ve annesini emmeye başlar, anne ve bebek arasında, emzirme sırasında müthiş bir bağlılık duygusu gelişir, emzirmenin dayanılmaz hazzını anne doruklarda hisseder ve hatta bu duyguyla annedeki süt üretimi artar...
Ben mi? Bebeğim, emmediği için kendimi eksik ve yetersiz hissettim, asla iyi bir anne olamayacağımı düşündüm, bebeğime süt vermeyi bile beceremediğimi ve O'nun ne işine yarayacağımı düşünüp kahrettim, ağladım-sızladım vsvsvsvs.
Olayı çok dramatize etmek istemiyorum ama gerçek bu. Bebeğimi kontrole götürdüğüm hastanenin ya da bir alışveriş merkezinin emzirme odasında herkes bebeğini emzirirken, ben biberona koyduğum sütümle miniğimi beslemeye çalışırken, beni gören anne ve özellikle ebeveynlerinin bakışları karşısında suçluymuşum gibi ezik hissetmem ve hatta bazılarının dayanamayıp elimdeki biberonu göstererek "Mama mı o?" diye sormaları karşısında kendime gelerek "Hayır! Bebeğim emmiyor, ama ben yine de anne sütüyle besliyorum!" nidalarımı ve o ruh halimi unutmam mümkün değil...
Sonra, günlerden birgün, o halet-i ruhiyemden çıkıp internetten araştırma yapmaya başladığımda, bu durumun ilk defa benim başıma gelmediğini; dolayısıyla yalnız olmadığımı gördüm. İçim biraz rahatladı ama benim durumumdaki diğer annelerin yaptığını yaptım ben de.
Gökçe'nin çırpınmalarına, inatla emmeyi reddetmesine aldırmadan kızımı emzirmeye çalışmaya devam ettim. Taa ki doktorumuzun, bazı bebeklerin emmediğini ve bu nedenle artık bebeğimi zorlamamam gerektiğini, aksi takdirde benden soğuyabileceğini öğrendiğim güne kadar...
Zaten doğum sonrası, miniğim emmediği için süt sağma makinesini hemen alıp, sütümü sağarak vermeye başlamıştım. Bebeğimi mamayla beslemek niyetinde de olmadım hiçbir zaman. Çünkü, sütüm gün geçtikçe artıyordu ve ben bebeğimi bundan mahrum edemezdim. O halde yapacağım tek şey; süt sağmaya devam etmek ve bebeğimi bu şekilde beslemekti.
Şu anda Gökçe 5,5 aylık. Ve ben bu süre zarfında her 3 saatte bir süt sağarak bebeğimi beslemeye devam ediyorum. Evet, gerçekten çok zor oluyor ama bu kadar zaman içerisinde hiç hasta olmadan(maaşallah) sağlıkla büyüdüğünü gördüğümde kendimle gurur duyuyorum.
Tüm bunları neden sizlerle paylaştım; tüm hamile bayanların(her ne kadar söylenmese de) ben ve Gökçe gibi olma olasılığı var. Üzülmeyin; her bebek farklı huy-mizaç-karakter-yapı vs. adı her ne ise onunla geliyor ve her bebek birbirinden farklı. Kendinizi eksik hissetmeyin, bebeğin(fizyolojik durumlar hariç) emmemesinin sizinle bir ilgisi yok. Moralinizi yüksek tutmaya çalışın ki hem kendinize hem de bebeğinize faydanız maksimum olsun. Ve sakın ola ki, başkalarının lafına sözüne bakmayın, duymayın, umursamayın. (Eğer benim durumumda iseniz) bunu ne siz ne de bebeğiniz istediniz.
Bu hafta, hepimizin haftası... Kutlu olsun!
*Fotoğraf, internetten alıntıdır.
